Kesselt sloot het seizoen zondagmiddag af met een verdiende 2-1 overwinning tegen EMBO. Omdat donderdag het behoud werd verzekerd, was de wedstrijd niet meer van belang, maar Kesselt deed het goed en speelde mooie kansen bij elkaar.
De afwezigenlijst van Kesselt bleef nagenoeg ongewijzigd, al keerde Thijs terug na een eindronde afwezigheid door gekneusde ribben. Thewissen en Roox moesten verstek geven.
Kesselt had na vijf minuten al op rozen kunnen staan toen Nelissen de bal panklaar legde voor Jorissen, maar die schoot van voor de penaltystip onbegrijpelijk naast een leeg doel. YouTube-materiaal van de bovenste plank, maar Jorissen zou zijn gram nog halen. Voor EMBO, dat in de eindronde als eerste team het behoud wist te verzekeren, moest het niet meer en dat resulteerde in flink wat kansen voor Kesselt. Jans vond de bezoekende doelman op zijn weg en Smeets kon alleen voor de EMBO-keeper niet benutten. Ook Loyens – de gevaarlijkste man op de rechterflank – zag een gemaakt doelpunt uit de kruising geranseld, Smeets’ schuiver werd goed gered nadat hij eerder nog een mooie kans vier kilometer over de steenfabriek van Nelissen had gelanceerd.
Als een ploeg een doelpunt verdiende, was het Kesselt, maar EMBO kwam op voorsprong toen een doorgekopte bal iedereen verraste. De bezoekende flankspeler glipte weg en miste niet: 0-1 tegen de gang van het spel, exact het scenario dat Lommel donderdag meemaakte.
Meteen na de pauze werd een schot van Loyens gered, Thijs miste in de rebound op een meter van de doellijn. Zijn korset zat vermoedelijk in de weg. Kesselt brak meermaals uit, maar leek na alle gemiste kansen niet meteen te zullen scoren. De gelijkmaker viel uiteindelijk toch toen Smeets een vrije trap van op de backlijn in de verre hoek plaatste: 1-1. Een knap schot van Jorissen werd eerst nog gered, maar in het slot duwde de afscheidnemende spits van Kesselt de assist van Smeets wel tegen de touwen: 2-1.
Even voordien had onze virtuele voorzitter – we zullen Marnics naam niet vernoemen – luttele seconden na zijn invalbeurt een dot van een kans gemist. De winnende treffer, vermelding in het sportjaaroverzicht en eeuwige roem lagen aan zijn rechtervoet, maar de druk, de positie van strateeg centraal in de middencirkel, de oorkonde in zijn dagboek, de lading fanmail, de nakende groepstraktatie, de rechtstreekse verbinding naar Sportweekend, een opwaardering van zijn bonnetjescontract, gepeperde sponsorovereenkomsten, extra handtekeningensessies, wulpse deernes op stiletto’s en het naar alle waarschijnlijkheid moeten opsouperen van de groepspot en ingooien van duizend bitterballen werden hem te veel. Zoveel stress is voor een mens niet weggelegd aan het eind van een seizoen en in plaats van het leder zonder nadenken door het net te rossen, drukte de president van KVC op de verkeerde knop van zijn console en weg was de kans. Doodzonde, want Het Belang van Limburg had al extra redacteurs opgetrommeld om tijdig een bijkomende katern te kunnen drukken met voetbal-, tractor- en familiefoto’s van de kleuterschoolperiode tot heden. De promoties van Hasselt en Vlijtingen stonden op het punt te wijken voor zoveel voetbalemotie, maar zover kwam het niet. Ook op de voorpagina was ruimte voorzien voor de potentiële volksheld van Kesselt en de organisatoren van de ‘Provinciale voetballer van het jaar’ drongen erop aan de show opnieuw te laten plaatsvinden om de voorzitter der voorzitters op het hoogste podium in de Ritz te kunnen plaatsen. Story en Dag Allemaal stonden dan weer klaar om te grasduinen in het tienerverleden van El Presidente en de eerste vriendinnetjes exclusief aan het woord te laten. Voetbalmagazine had een poster voorzien in het midden van hun wekelijks blad, Playboy zou de dame op cover richting Kesselt sturen, maar allemaal niets daarvan. De opperhoofden uit het KVC-bestuur dachten er zelfs aan om vrouwelijke supporters die vijfmaal naar een thuiswedstrijd zouden afzakken, bij een zesde keer gratis binnen te laten en een avond op restaurant te laten gaan met M.N. Jammer voor hen, maar ze zullen met iemand anders de benen onder tafel moeten schuiven. De dozen Kleenex stonden reeds klaar om de ontroerde KVC-dames te ondersteunen bij het eerste doelpunt voor de eerste ploeg van mister Kesselt, maar de zakdoekjes bleven bij Maurice, die dan maar adviseerde om donkere Leffe aan het flesje te drinken. Aan de geleverde trainingsarbeid van de toekomstige voorzitter heeft het niet gelegen, evenmin als aan zijn extra zaalvoetbalwedstrijden na training of engagement binnen de clubmuren, maar wat een uniek moment in de clubgeschiedenis had moeten zijn, bleef slechts bij een voetnoot. Al een geluk dat we er niet veel woorden aan vuilmaken.
Enkele minuten later was het alsnog bingo dankzij feestdirigent Davy Hey How Dat Van Puts Jorissen, die zijn moment de gloire greep. De stormram van KVC maakte in zijn laatste wedstrijd het winnende doelpunt en werd in het slot nog vervangen door Joël Peulen. Die liet op zijn beurt tot ieders verbazing opnieuw blijken uit welk hout zijn ellebogen gesneden zijn. Hoe is het toch mogelijk.
Na afloop werden onder de spelers zoals steeds diepgaande onderwerpen aangehaald, maar Jean-Paul Col(l)a verraste vriend en vijand door op een zeldzaam moment van stilte een flink bedrag van **.*** Belgische Frank aan de hele kantine mee te delen. Belgische Frank, inderdaad mysterieus, aangezien de euro’s al lang genoeg bij Rema binnenvloeien. Snel groeide echter het vermoeden/besef dat de som gelijkstaat aan de winst- of trainingspremie van de coach. En wij maar werken gaan. Als het zo zit, kijkt de 35-koppige trainingskern met argusogen uit naar de VIP-verrassing voor de realisatie van het behoud. Vijf sterren op enkele uren vliegen is voldoende, Jean-Paul. Als het tegenvalt, laten we Davy op u los.
Reageer